nuntii

Oxygenii therapia est modus pervulgatus in medicina hodierna, et est methodus fundamentalis curationis hypoxaemiae. Methodi clinicae communes oxygenii therapiae includunt oxygenium catheteris nasalis, oxygenium larvae simplicis, oxygenium larvae Venturi, et cetera. Interest intellegere proprietates functionales variorum instrumentorum oxygenii therapiae ut curatio apta fiat et complicationes vitentur.

Frequentissima indicatio therapiae oxygenii est hypoxia acuta vel chronica, quae ab infectione pulmonali, morbo pulmonali obstructivo chronico (COPD), insufficientia cordis congestiva, embolia pulmonali, vel shock cum laesione pulmonali acuta causari potest. Therapia oxygenii utilis est victimis ustionum, intoxicatione monoxidi carbonii vel cyanidi, embolia gasi, vel aliis morbis. Nulla contraindicatio absoluta therapiae oxygenii est.

Cannula Nasalis

Catheter nasalis est tubus flexibilis cum duobus cuspibus mollibus qui in nares aegroti inseritur. Levis est et in nosocomiis, domibus aegrotorum vel alibi adhiberi potest. Tubus plerumque post aurem aegroti involvitur et ante collum ponitur, et fibula laquei mobilis aptari potest ut in loco teneatur. Praecipuum commodum catheteris nasalis est quod aegrotus commode se habet et facile loqui, bibere et edere potest cum cathetere nasali.

Cum oxygenium per catheterem nasalem adfertur, aer circumstans cum oxygenio variis proportionibus miscetur. In genere, pro quolibet incremento 1 L/minuti in fluxo oxygenii, concentratio oxygenii inhalati (FiO2) 4% augetur comparata cum aere normali. Attamen, aucta ventilatio minuta, id est, quantitas aeris inhalata vel exhalata uno minuto, vel respiratio per os, oxygenium diluere potest, ita proportionem oxygenii inhalati minuens. Quamquam maxima celeritas oxygenii per catheterem nasalem adferendae 6 L/min est, inferiores celeritates fluxus oxygenii raro siccitatem et molestiam nasi causant.

Methodi administrationis oxygenii parvi fluxus, ut catheterismus nasalis, non sunt aestimationes accuratae FiO2, praesertim cum comparantur cum administratione oxygenii per ventilatorem intubationis trachealis. Cum quantitas gasi inhalati fluxum oxygenii excedit (ut in aegris cum ventilatione minuta alta), aegrotus magnam quantitatem aeris ambientis inhalat, quod FiO2 minuit.

Larva Oxygenii

Sicut catheter nasalis, larva simplex oxygenium supplementare aegris sponte spirantibus praebere potest. Larva simplex saccos aereos non habet, et foramina parva utrinque larvae aerem ambientem intrare sinunt dum inspiras et expiras. FiO2 determinatur a celeritate fluxus oxygenii, aptatione larvae, et ventilatione minuto aegroti.

In genere, oxygenium fluxu quinque litrorum per minutum suppeditatur, unde FiO2 inter 0.35 et 0.6 oritur. Vapor aquae in larva condensatur, quod indicat aegrotum exhalare, et cito evanescit cum gas recens inhalatur. Si fistula oxygenii disiungitur vel fluxus oxygenii minuitur, aegrotus oxygenium insufficiens inhalare et dioxidum carbonis exhalatum iterum inhalare potest. Hae difficultates statim solvendae sunt. Nonnulli aegroti larvam haerentem invenire possunt.

Larva Non-Respirans

Larva respirationis non-repetibilis est larva modificata cum receptaculo oxygenii et valvula inversa quae oxygenium ex receptaculo fluere permittit durante inspiratione, sed receptaculum claudit durante expiratione et permittit ut receptaculum oxygenio centum centesimis impleatur. Nulla larva respirationis repetibilis FiO2 ad 0.6~0.9 pervenire potest.

Personae respirationis non-repetibiles una vel duabus valvis lateralibus exhalatoriis instructae esse possunt, quae inspiratione clauduntur ne aer circumstans inhaletur. Exspiratione aperiuntur ut inhalatio gasis exhalati quam minima sit et periculum acidi carbonici alti reducatur.