nuntii

Inter causas mortis ex morbis cordis praecipuas sunt insufficientia cordis et arrhythmiae malignae a fibrillatione ventriculari effectae. Resultata studii RAFT, in NEJM anno 2010 editi, demonstraverunt combinationem defibrillatoris cardiovertentis implantabilis (ICD) una cum therapia medicamentorum optima cum resynchronizatione cardiaca (CRT) periculum mortis vel hospitalizationis propter insufficientiam cordis significanter minuisse. Tamen, cum tantum 40 mensibus observationis tempore publicationis, valor diuturnus huius consilii curationis incertus est.

Cum incremento efficaciae therapiae et prolongatione temporis usus, efficacia clinica aegrotorum cum insufficientia cordis fractione ejectionis humili aucta est. Experimenta aleatoria moderata typice efficaciam therapiae per tempus limitatum aestimant, et eius efficacia diuturna post finem experimenti difficilis esse potest ad iudicandum, quia aegroti in grege comparationis ad gregem experimenti transire possunt. Contra, si nova curatio in aegrotis cum insufficientia cordis provecta investigatur, eius efficacia mox manifesta fieri potest. Attamen, curatio mature incipiens, antequam symptomata insufficientiae cordis minus gravia sint, profundiorem impulsum positivum in exitus annis post finem experimenti habere potest.

Experimentum RAFT (Resynchronisation-Defibrillation Therapy in Ambed Heart Failure), quod efficaciam clinicam resynchronisationis cardiacae (CRT) aestimavit, demonstravit CRT efficax fuisse in plerisque aegris cum insufficientia cardiaca Classis II Societatis Cordis Neo-Eboracensis (NYHA): cum periodo observationis media quadraginta mensium, CRT mortalitatem et hospitalisationem in aegris cum insufficientia cardiaca minuit. Post medianam periodum observationis fere quattuordecim annorum in octo centris cum maximo numero aegrotorum in experimento RAFT adscriptorum, eventus ostenderunt emendationem continuam in superviventia.

In experimento principali quod aegros cum insufficientia cordis gradus III NYHA vel gradus ambulandi IV comprehendit, resynchronizatio cordis (CRT) symptomata minuit, capacitatem exercitationis auxit, et admissiones hospitalarias minuit. Indicia ex subsequenti experimento "Resynchronizationis cordis - Insufficientia cordis" (CARE-HF) demonstraverunt aegros qui CRT et medicationem ordinariam (sine defibrillatore cardiovertenti implantabili [ICD]) acceperunt, diutius supervixisse quam eos qui medicationem solam acceperunt. Haec experimenta demonstraverunt CRT regurgitationem mitralem et remodellationem cardiacam alleviasse, et fractionem ejectionis ventriculi sinistri emendasse. Tamen, utilitas clinica CRT in aegros cum insufficientia cordis gradus II NYHA controversa manet. Usque ad annum 2010, eventus ex experimento RAFT demonstraverunt aegros qui CRT in combinatione cum ICD (CRT-D) accipiebant meliores rationes supervivendi et pauciores admissiones hospitalarias habuisse quam eos qui ICD solum accipiebant.

Data recentiora suggerunt stimulationem directam in regione rami fasciculi sinistri, potius quam collocationem electrodorum CRT per sinum coronarium, aequalia vel meliora eventa praebere posse, itaque enthusiasmum curationis CRT in aegrotis cum levi insufficientia cordis adhuc augeri potest. Parvum experimentum fortuitum, hac arte utens in aegrotis cum indicationibus CRT et fractione ejectionis ventriculi sinistri minoris quam 50%, maiorem probabilitatem implantationis electrodi prosperae et maiorem emendationem in fractione ejectionis ventriculi sinistri demonstravit, comparatis cum aegrotis qui CRT conventionalem acceperunt. Ulterior optimizatio electrodorum stimulationis et vaginarum catheterum responsionem physiologicam ad CRT emendare et periculum complicationum chirurgicarum reducere potest.

In experimento SOLVD, aegroti cum symptomatibus insufficientiae cordis qui enalaprilum sumpserunt diutius supervixerunt quam ii qui placebo per experimentum acceperunt; sed post duodecim annos observationis, superviventia in grege enalaprili ad gradus similes illis in grege placebo decreverat. Contra, inter aegrotos asymptomaticos, grex enalaprili non magis probabile erat supervivere experimentum triennale quam grex placebo, sed post duodecim annos observationis, hi aegroti significanter magis probabile erat supervivere quam grex placebo. Scilicet, post finem temporis experimenti, inhibitores ACE late adhibiti sunt.

Secundum eventus SOLVD aliorumque studiorum insignium de insufficientia cordis, praecepta commendant ut medicamenta pro insufficientia cordis symptomatica incipiantur antequam symptomata insufficientiae cordis appareant (stadium B). Quamquam aegroti in studio RAFT tantum symptomata levia insufficientiae cordis tempore inscriptionis habebant, fere 80 centesimae post 15 annos mortui sunt. Quia CRT functionem cordis aegrotorum, qualitatem vitae, et superviventiam significanter emendare potest, principium curandi insufficientiam cordis quam primum nunc CRT includere potest, praesertim cum technologia CRT melior fit et magis commoda et tuta ad usum fit. Aegrotis cum fractione ejectionis ventriculi sinistri humili, minus probabile est fractionem ejectionis augere cum sola medicatione, ita CRT quam primum post diagnosim obstructionis rami fasciculi sinistri initiari potest. Identificatio aegrotorum cum dysfunctione ventriculi sinistri asymptomatica per examinationem biomarkerorum adiuvare potest ad promovendum usum therapiae efficacium quae ad superviventiam longiorem et altae qualitatis ducere possent.

Notandum est, ex quo prima experimenta RAFT nuntiata sunt, multa progressa in curatione pharmacologica insufficientiae cordis facta esse, inter quae inhibitores enkephalini et inhibitores SGLT-2. CRT functionem cardiacam emendare potest, sed onus cardiacum non auget, et exspectatur ut munus complementarium in therapia medicamentorum agat. Attamen, effectus CRT in superviventiam aegrotorum novo medicamento curatorum incertus est.