nuntii

Cachexia est morbus systemicus qui pondere deminuto, atrophia musculorum et textus adiposi, et inflammatione systemica insignitur. Cachexia una ex praecipuis complicationibus et causis mortis in aegris cancro laborantibus est. Aestimatur incidentiam cachexiae in aegris cancro 25% ad 70% attingere posse, et circiter 9 miliones hominum toto orbe terrarum cachexia quotannis laborare, quorum 80% intra annum unum a diagnosi mori exspectantur. Praeterea, cachexia qualitatem vitae aegrotorum (QOL) significanter afficit et toxicitatem curationi conexam exacerbat.

Magni momenti est efficax interventus in cachexia ad qualitatem vitae et prognosis aegrotorum cancro affectorum emendandam. Attamen, quamvis nonnullis progressibus in studio mechanismorum pathophysiologicorum cachexiae factis, multa medicamenta, secundum mechanismos possibiles, elaborata, tantum partim efficacia vel inefficacia sunt. Nulla curatio efficax ab Administratione Ciborum et Medicamentorum Civitatum Foederatarum (FDA) probata nunc exstat.

Cachexia (syndroma atrofiae) valde communis est in aegris multis generibus cancri affectis, saepe ad pondus amittendum, musculorum atrofiam, qualitatem vitae imminutam, functionem impeditam, et superviventiam breviorem ducit. Secundum normas internationaliter consensu acceptas, haec syndroma multifactorialis definitur ut index massae corporis (BMI, pondus [kg] divisum per altitudinem [m] quadratum) minor quam 20 vel, in aegris sarcopenia affectis, pondus amittendum plus quam 5% in sex mensibus, vel pondus amittendum plus quam 2%. In praesenti, nulla medicamenta in Civitatibus Foederatis Americae et Europa specialiter ad curationem cachexiae cancri probata sunt, quod optiones curationis limitatas efficit.
Recentes praecepta quae olanzapinum dosis parvam ad appetitum et pondus augendum in aegris cum cancro provecto commendant plerumque in eventibus studii unius centri nituntur. Praeterea, usus brevis temporis analogorum progesteroni vel glucocorticoidum beneficia limitata conferre potest, sed periculum effectuum secundariorum adversorum est (ut usus progesteroni cum eventibus thromboembolicis coniunctus). Experimenta clinica aliorum medicamentorum efficaciam sufficientem ad approbationem regulatoriam adipiscendam non demonstraverunt. Quamquam anamorinum (versio oralis peptidorum hormonem crescentis liberantium) in Iaponia ad curationem cachexiae cancri approbatum est, medicamentum compositionem corporis tantum ad certum gradum auxit, vim prehensionis non emendavit, et tandem ab Administratione Ciborum et Medicamentorum Civitatum Foederatarum (FDA) non approbatum est. Urgens necessitas est curationum tutarum, efficacium et directarum ad cachexiam cancri.
Factor differentiationis accretionis 15 (GDF-15) est cytokinum a stressu inductum quod cum proteino simili receptori alpha familiae factorum neurotrophicorum a glia derivato (GFRAL) in cerebro posteriori se iungit. Via GDF-15-GFRAL ut regulator maior anorexiae et moderationis ponderis agnita est, et partes in pathogenesi cachexiae agit. In exemplaribus animalibus, GDF-15 cachexiam inducere potest, et inhibitio GDF-15 hoc symptomum lenire potest. Praeterea, gradus elevati GDF-15 in aegris cancro laborantibus cum pondere corporis et massa musculorum sceletalium diminutis, robore diminuto, et superviventia breviori coniunguntur, valorem GDF-15 ut scopum therapeuticum potentialem confirmantes.
Ponsegromab (PF-06946860) est anticorpus monoclonale humanizatum valde selectivum, capacem se ligandi ad GDF-15 circulantem, ita interactionem eius cum receptore GFRAL inhibens. In parvo experimento aperto phasis 1b, decem aegroti cum cachexia cancri et elevatis gradibus GDF-15 circulantibus ponsegromabo tractati sunt et emendationes in pondere, appetitu, et activitate physica demonstraverunt, dum gradus GDF-15 serici inhibebantur et eventus adversi humiles erant. His innixi, experimentum clinicum Phase 2 egimus ad salutem et efficaciam ponsegromabi in aegrotis cum cachexia cancri cum elevatis gradibus GDF-15 circulantibus, comparatis cum placebo, aestimandam, ut hypothesim probaretur GDF-15 esse pathogenesin primariam morbi.
In studio inclusi sunt aegroti adulti cachexia cum cancro coniuncta (cancro pulmonis non parvocellulari, cancro pancreatico, vel cancro colorectali) cum gradu GDF-15 in sero saltem 1500 pg/ml, statu aptitudinis secundum Consortium Tumororum Orientale (ECOG) ≤3, et exspectatione vitae saltem quattuor mensium.
Aegroti adscripti temere assignati sunt ut tres doses ponsegromabi 100 mg, 200 mg, vel 400 mg, vel placebo, per subcutaneum singulis quattuor hebdomadibus, ratione 1:1:1, acciperent. Primum criterium finis erat mutatio ponderis corporis respectu initiali post duodecimam hebdomadem. Secundum criterium finis erat mutatio a initio in scala anorexiae cachexiae (FAACT-ACS) quae est aestimatio functionis therapeuticae pro anorexia cachexia. Alia criteria secundaria comprehendunt notas diarii symptomatum cachexiae cum cancro associatarum, mutationes initiales in activitate physica, et criteria incessus mensa per instrumenta digitalia sanitatis gestabilia. Minima requisita temporis gestandi antea specificantur. Aestimatio salutis numerum eventuum adversorum per curationem, eventus probationum laboratorium, signa vitalia, et electrocardiogrammata comprehendit. Criteria exploratoria comprehendunt mutationes initiales in indice musculi sceletalis lumbaris (area musculi sceletalis divisa per quadratum altitudinee) cum musculo sceletali systemico associatas.

In summa, centum octoginta septem aegroti temere assignati sunt ut ponsegromab 100 mg (aegroti quadraginta sex), 200 mg (aegroti quadraginta sex), 400 mg (aegroti quinquaginta), vel placebo (aegroti quadraginta quinque) acciperent. Septuaginta quattuor (quadraginta centesimae) carcinoma pulmonis non parvocellulare, quinquaginta novem (triginta duo centesimae) carcinoma pancreatis, et quinquaginta quattuor (viginti novem centesimae) carcinoma colorectale habebant.
Differentiae inter greges 100 mg, 200 mg, et 400 mg et placebo erant 1.22 kg, 1.92 kg, et 2.81 kg respective.

Figura ostendit finem primarium (mutationem ponderis corporis a statu initiali ad hebdomades duodecim) pro aegris cum cachexia cancri in gregibus ponsegromabi et placebo. Postquam periculum mortis aliorumque eventuum concurrentium, ut interruptio curationis, accommodatum est, finis primarius analysatus est per exemplar Emax stratificatum utens resultatibus hebdomadae duodecimae ex analysi longitudinali articulationis Bayesianae (sinistra). Fines primarii etiam simili modo analysati sunt, utens metis aestimatis pro curatione actuali, ubi observationes post omnes eventus concurrentes truncatae sunt (figura dextra). Intervalla fiduciae (indicata in articulo)

Effectus ponsegromabi 400 mg in pondus corporis congruens erat per subcohortes praefinitas maiores, inter quas genus cancri, quartile GDF-15 in sero, expositio chemotherapiae platino fundatae, BMI, et inflammatio systemica initialis. Mutatio ponderis congruens erat cum inhibitione GDF-15 post hebdomades duodecim.

Selectio subcohortium clavium innixa est analysi longitudinali articulari Bayesiana post-hoc, quae peracta est post accommodationem pro periculo mortis competitivo secundum scopum aestimatum strategiae curationis. Intervalla fiduciae non debent adhiberi ut substitutio pro probatione hypothesium sine accommodationibus multiplicibus. BMI repraesentat indicem massae corporis, CRP repraesentat proteinum C-reactivum, et GDF-15 repraesentat factorem differentiationis crescentiae 15.
In initio, maior proportio aegrotorum in grege ponsegromabi 200 mg nullam appetitus diminutionem rettulerunt; comparati cum placebo, aegroti in gregibus ponsegromabi 100 mg et 400 mg meliorationem appetitus a principio post duodecimam hebdomadam rettulerunt, cum incremento in punctis FAACT-ACS 4.12 et 4.5077 respective. Nulla differentia significativa in punctis FAACT-ACS inter gregem 200 mg et gregem placebo erat.
Ob tempus gerendi praedefinitum et problemata instrumenti, 59 et 68 aegroti, respective, notitias de mutationibus in actione physica et finibus incessus respectu valoris initialis praebuerunt. Inter hos aegrotos, comparati cum grege placebo, aegroti in grege 400 mg augmentum actionis generalis post hebdomades 12 habuerunt, cum incremento 72 minutorum actionis physicae non sedentariae per diem. Praeterea, grex 400 mg etiam augmentum indicis musculorum sceletalium lumbalium post hebdomadem 12 vidit.
Incidentia eventuum adversorum 70% in grege ponsegromabi erat, comparata cum 80% in grege placebo, et in 90% aegrotorum simul therapiam systemicam anticancerosam accipientium apparuit. Incidentia nauseae et vomitus minor erat in grege ponsegromabi.